Rozdział II: Ucieczka
Dan i Jason znieruchomieli na dźwięk tych słów. Nie mogli uwierzyć własnym uszom, że właśnie odkryli jakiś spisek.
- Jesteśmy jak tajni agenci w filmach o James’ie Bondzie!- krzyknął Dan na tyle głośno, by mogli ich usłyszeć spiskowcy.
- Czy ty nie potrafisz, chociaż raz trzymać języka za zębami?- sykną do niego Jason. W tym samym czasie Amanda wydawała jakieś rozkazy gestykulują gwałtownie, po czym dodała:
- Ktokolwiek by to nie był macie mi go przyprowadzić żywego lub martwego zrozumiano!- powiedziała stanowczym głosem. Jej podopieczni skinęli głowami i uruchomili coś na komputerach. Pojawiało się oraz więcej obrazków.
- O cholera mamy problem. Przeglądają rejestr kamer. Już po nas i to wszystko twoja wina!- burkną Jason do Dana, który lekko się zaczerwienił. W każdym razie musieli uciekać, ale na ich nieszczęście jeden z wrogów zauważył gdzie się ukrywają i natychmiast cały oddział pognał w ich stronę. Chłopcy nie czekając na nic puścili się pędem w stronę wyjścia. Niestety zostało ono zamknięte od strony gabinetu. „To już koniec”, pomyśleli obaj chłopcy. Wtedy zauważyli szyb wentylacyjny, którym bez problemu mogliby się przecisnąć, ale był ciut za wysoko.
- Dan podsadź mnie do góry!- rozkazał stanowczo Jason.
- A co będzie ze mną?- zapytał zaniepokojony Daniel.
- Wciągnę cię za sobą, a teraz jazda!- powiedział jeszcze raz bardzo szybko Jason, a jego brat natychmiast go posłuchał. Niestety członkowie teamu Axon byli już o kilka kroków stąd. W ostatniej chwili zdołało im się uciec i parli przed siebie. Poczuli nagle ciepło pod stopami, które zrobiło się nie do zniesienia. Amanda za wszelka cenę nie chciała, by ktoś niepowołany wiedział o ich planach, przez o wypalali ogniem dziury w szybie. Dan i Jason pędzili co sił w nogach, aby tylko uniknąć morderczych płomieni. Szyb wentylacyjny już się kończył, co pozwalało im odetchnąć z ulgą. Wyszli w innym pomieszczeniu, gdzie natychmiast zostali otoczeni przez nieprzyjaciół. Czy to oznaczało koniec ich przygody?
- No proszę, proszę.- rozległ się głos z fotela.- Któż to nas dziś zaszczycił swoją obecnością. Myśleliście, że uda wam się uciec wy nędzne pokraki? No to się przeliczyliście. Pozbyć się ich!- rozkazała podwładnym, którzy zaczęli się do nich zbliżać. W tym momencie jakby coś zaczęło się wyłaniać z jednego z ekranów, czemu towarzyszył oślepiający blask. Po chwili jednak zauważyli, co się stało, a raczej kto przyszedł im z pomocą. Stał przed nimi cel teamu Axon: Giratina. Wszyscy popatrzyli po sobie ze strachem w oczach, ale gdy zobaczyli lodowe spojrzenia Amandy wiedzieli, że nie maja innego wyjścia. Zaczęli powoli się zbliżać. Poke legenda wskazała chłopom miejsce na swoich plecach, po czym zaczęła ładować jakiś atak. Dan i Jason zrozumieli, o co chodzi wskakując na jej grzbiet. Wtedy rozległ się olbrzymi huk, a Giratina uniosła się w przestworza. Jakby czytając w ich myślach wylądowała przed samym laboratorium profesora Elma, przed którym już ktoś stał…